فرض کنید یک روز عصر تازه به خانه برگشته اید که زنگ خانه میخورد. در خانه را که باز می‌کنید، پیرمردی مهربان و دوست‌داشتنی را می‌بینید که پشت در ایستاده است. پیرمرد در کمال تعجب خود را نوه‌ی شما معرفی میکند که برای دیدن شما به کمک یک موتور زمان از آیندهی دور به این زمان سفر کرده است. آیا حرف‌های این پیرمرد عجیب و غریب را باور می‌کنید؟!!! ممکن است در را با عصبانیت بسته یا حتی تصمیم بگیرید به پلیس زنگ بزنید، اما پیشنهاد ما این است که پیش از هر‌اقدامی حتما این مقاله را تا به انتها بخوانید.
سفر در زمان یکی از رویاهای قدیمی بشر است. آیا این رویا روزی به حقیقت تبدیل میشود؟ روزگاری تصور ما این بود که هرگز نمی‌توانیم با موتوری که سنگین‌تر از هوا است در آسمان پرواز کنیم!! اما امروزه می‌بینیم که هواپیماهای ۱۰۰ تُنی به‌راحتی در آسمان پرواز میکنند. روزگاری سفر به ماه، رویایی دست نیافتنی بود؛ رویایی که هم‌اینک محقق شده است. چنین مواردی به ما انگیزه‌‌ِی مضاعف می‌دهد تا جدی‌تر به این سوال مهم فکر کنیم :
آیا به راستی رویای سفر در زمان تحقق پیدا میکند؟
واقعیت این است که تا همین ۱۰۰ سال پیش موضوع سفر در زمان و ساخت موتور زمان صرفا نوعی رویاپردازی بود که به خاطر جذابیت‌های فراوان آن بیشتر در ادبیات داستانی به چشم میخورد. در واقع تا آن زمان، سفر در زمان به لحاظ علمی ناممکن تصور می‌شد. برای مثال دانشمند مشهوری مثل نیوتن معتقد بود که زمان در تمامی گستره‌ی جهان به شکل ثابت و یکسان در حال گذر میباشد و هیچ‌چیز نمی‌تواند روی این جریان ثابت ازلی و ابدی تأثیری بگذارد.
بنابراین طبق این نظریه جریان زمان ، داستان زندگی ما را نیز همراه تمامی اتفاقات دیگر جهان از گذشته به سوی آینده پیش خواهد برد و ما هیچ امیدی به‌جز همراه شدن با این جریان نداریم. اما از حدود اوایل قرن بیستم و با ارائه‌ی نظریه‌ی نسبیت خاص و سپس نسبیت عام انشتین، همه‌چیز به ناگهان عوض شد.
نظریه‌ی نسبیت نشان داد که جریان زمان برخلاف تصور نیوتن، در همه نقاظ جهان ثابت و یکسان نمیباشد، بلکه این جریان در بعضی قسمت های کیهان تندتر و در قسمت های دیگر، مثلا در نزدیکی کهکشان ها و ستاره های پرجرم کندتر و حتی متوقف میشود. این جریان حتی می‌تواند در نقاطی حالت گردابی یا حلقه‌ای پیدا کند. از آن جالب‌تر این است که، همان‌طور که حرکت کشتی ها می‌توانند تلاطم های موضعی را در آب رودخانه ایجاد کنند، حرکت و چرخش ذرات و توده‌های ماده در بستر کیهان هم می‌توانند بر جریان زمان در محدوده‌ی اطراف خود اثر بگذارند.
پس ، برخلاف تصورات رایج قبلی ، ممکن میباشد با قرارگرفتن در بخش‌های حلقه‌ای رودخانه زمان یا با میان‌بُر زدن و جلوتر رفتن در این رودخانه واقعا بتوان به گذشته و آینده سفر کنیم. این‌گونه بود که موضوع سفر در زمان عملا با ارائه‌ی نظریه‌ی نسبیت انشتین امروزه از رویاپردازی به یک موضوع جدی علمی تبدیل شده است.
سفر به آینده ، سفر در زمان ، نظر فیزیک دانان در مورد سفر به آینده
با توجه به شناخت فعلی بشر نسبت به ویژگی‌های بعد زمان میتوانیم سفر در زمان را به 3 دسته طبقه بندی کنیم : سفر به آینده، سفر به گذشته و نوع سوم سفر زمانی که سفر در لحظه حال است. از میان این سه نوع سفر زمانی، موضوع سفر به آینده، زودتر از بقیه وارد مباحث علمی شد. ضمنا از آن جایی که سفر به آینده مسئله تقدم علت بر معلول را زیر سوال نمی برد ، بنابراین این نوع سفر زمانی به لحاظ فلسفی نیز قابل پذیرش‌تر میباشد.
برای درک بهتر این مطلب فرض کنید که با موتور زمان به هزار سال بعد بروید. در این صورت شما نیز همانند سایر انسان‌هایی که به طور طبیعی در آن زمان به دنیا خواهند آمد، تنها بر آینده که پیش روی شماست تأثیر خواهید گذاشت؛ اما امکان تغییر در گذشته و آنچه طی این یک‌هزار سال رخ داده است را نخواهید داشت. بنابراین سفر شما به آینده، خللی در توالی منطقی رویدادهای جهان ایجاد نمی کند. برای همین هم تقریبا تمامی فیزیک‌دانان بر سر امکان تحقق سفر به آینده اتفاق نظر دارند.
موضوع سفر به آینده به لحاظ علمی برای نخستین بار پس از ارائه‌ی نظریه‌ی نسبیت خاص در سال ۱۹۰۵ میلادی و توسط خود انشتین مطرح شد. انشتین سفر به آینده را در قالب مثالی که بعدها به مثال دوقلو ها مشهور شد مطرح کرد. در این مثال، یکی از دو برادر دوقلو تصمیم گرفتند که با سفینهی فضایی و با سرعتی نزدیک به سرعت سیر نور به یک مسافرت کیهانی برود.
برادرها در ۳۰ سالگی از همدیگر خداحافظی میکنند. سفر برای سرنشینان سفینه حدود ۱۰ سال طول می‌کشد. پس از اتمام سفر و بازگشت به زمین، برادر مسافر که اکنون مرد ۴۰ساله‌ای میباشد، به دیدن برادر دوقلوی خود می‌رود؛ اما در کمال تعجب، او را پیرمردی حدودا ۸۰ ساله می‌یابد!!!! در این مثال می‌توان گفت که برادر مسافر عملا طی سفر کیهانی خود به آینده نیز سفر کرده است.
در واقع بر‌مبنای نظریه‌ی نسبیت خاص انشتین برای سفر به آینده کافی است که با سرعتی نزدیک به سرعت سیر نور نسبت به زمین سفر کنیم. در این صورت، پس از اتمام سفر و بازگشت به زمین عملا به آینده هم سفر کرده‌ایم. هرچه سرعت حرکت ما در این سفر به سرعت سیر نور نزدیک‌تر باشد، هنگام بازگشت، به آیندهی دورتری خواهیم رفت و همین مسئله می‌تواند ایده‌ی اصلی ساخت موتور زمان باشد.
مسیر قطاری به آینده
همان‌طور که بیان شد، موضوع سفر به آینده از نگاه فیزیک‌دان‌ها به لحاظ مبنایی کاملا شدنی میباشد. بنابراین، تنها مانع موجود در برابر تحقق این سفر، مسائل فنی و مهندسی میباشد. این که در عمل بتوانیم دستگاهی بسازیم که قادر باشد ما را با سرعتی نزدیک به سرعت نور به یک مسافرت رفت و برگشت ببرد.
ساخت چنین وسیله‌ی نقلیه‌ای کار آسانی نیست. بیش‌ترین سرعت ثبت شده در کل تاریخ بشر برای یک وسیله‌ی نقلیه‌ی سرنشین‌دار مربوط به سفینهی آپولو ۱۰ است؛ اما برای سفر به آینده باید وسیله‌ای ما بسازیم که حداقل به سرعت دو‌هزار برابر سرعت آپولو دست پیدا کند. از جزئیات و پیچیدگی‌های مهندسی چنین دستگاهی که بگذریم، طرح کلی آن می‌تواند به صورت زیر باشد.
یک قطار مغناطیسی سریع‌السیر فوق پیش رفته را در نظر بگیرید که در تونلی در زیر زمین، کره‌ی زمین را با سرعتی نزدیک به سرعت نور دور می‌زند. این قطار برای سفر به آینده ایست‌گاه‌هایی در شهرهای مختلف جهان دارد. پس از آن‌که تمامی مسافران آینده در شهرهای مختلف سوار قطار شدند، قطار شروع به سرعت گرفتن میکند و سفر به آینده آغاز میشود.
حال فرض کنید شما مثلا در ایستگاه بین‌المللی تهران سوار بر این قطار میشوید. قطار شروع به حرکت میکند و سرعتش به تدریج به نزدیکی سرعت نور رسیده و با همین سرعت به گونه‌ای مستمر کره‌ی زمین را دور می‌زنید. پس از گذشت یک هفته، شما کلید مربوط به توقف در ایستگاه تهران را فشار می‌دهید. قطار در ایستگاه تهران متوقف میگردد و شما از قطار پیاده میشوید؛ اما در کمال تعجب می‌بینید که همه‌جا تغییر کرده است. شما به ۱۰۰ سال بعد سفر کرده‌اید!
اما آیا می‌توانید مجددا به گذشته برگردید؟ متأسفانه قطاری که سوار شدید، فقط به آینده می‌رود. پس مواظب باشید که اشتباهی دوباره سوار این قطار نشوید. برای بازگشت به گذشته باید راه دیگری پیدا کنید.
بازگشت به گذشته
بازگشت به گذشته به مراتب پیچیده‌تر و بحث برانگیزتر از سفر به آینده میباشد. علت این مسئله هم کاملا روشن میباشد، زیرا شما با رفتن به گذشته عملا می‌توانید تاریخ جهان و آنچه هم اکنون به وقوع پیوسته است را تغییر دهید! برای مثال، فرض کنید ما هم‌اکنون موتور زمانی در اختیار داشتیم که می‌توانست اشخاصی را به گذشته ببرد.
در این صورت مثلا می‌توانستیم توسط این موتور، شخص داوطلبی را به سال ۱۸۸۴ میلادی بفرستیم تا به نحوی از آشنایی و ازدواج آلویس و کلارا هیتلر که پدر و مادر آدولف هیتلر بودند جلوگیری کنند. در این صورت، عملا از وقوع جنگ جهانی دوم و کشته شدن میلیون‌ها نفر جلوگیری می‌کردیم. اما مسئله آن میباشد که به محض آن که این مسافر زمان در مأموریت خود موفق شود، به ناگهان بسیاری از شرایط کنونی جهانی که ما اکنون در آن به سر می‌بریم باید تغییر کنند.
مثلا در چشم به‌هم زدنی تمامی کتاب‌های تاریخ معاصر جهان تغییر میکنند، تمامی فیلم‌های سینمایی ساخته شده درباره این جنگ به ناگهان محو میشوند، مرزبندی و شرایط سیاسی بسیاری از کشورها و به‌ویژه اروپا در یک لحظه متحول میشود، آدم‌های زیادی به ناگهان ظاهر خواهند شد و خیلی وقایع عجیب و غریب دیگر اتفاق می افتد.
به همین دلیل هم بعضی فیزیک‌دان‌ها معتقدند که سفر به گذشته اساسا ناممکن میباشد. این فیزیک‌دان‌ها بر این باورند که در طبیعت سازوکارهایی ناشناخته وجود دارند که مانع از تحقق سفر به گذشته میشوند. اما این نظر اکثریت فیزیک‌دان‌ها نمیباشد. درواقع اغلب فیزیک‌دان‌ها سفر به گذشته را اساسا ممکن می‌دانند ولی معتقدند که مسافران زمان پس از طی چنین سفری الزاما از سیاره‌ای در کهکشانی دوردست یا حتی از کهکشانی در یک جهان دیگر سر در می آورند و به این ترتیب عملا قادر نیستند تغییری در تاریخ جهان ما ایجاد کنند.
البته دیدگاه سومی هم در میان فیزیک‌دان ها و فلاسفه وجود دارد که براساس آن حتی بازگشت به گذشته همین جهان هم میسر میباشد؛ اما همواره وقایعی اتفاق می‌افتند که عملا مسافران زمان را از اعمال تغییر در تاریخ جهان باز می‌دارند. به عنوان نمونه، در مثالی که بیان شد، هرچند ما واقعا قادر خواهیم بود شخصی را به سال ۱۸۸۴ در همین سیاره‌ی خودمان بفرستیم؛ اما این شخص در عمل به واسطه‌ی مجموعه‌ی رخدادهایی که برایش پیش خواهد آمد، در نهایت از موفقیت در مأموریت خود باز می‌ماند.
اما دو دیدگاه جالب دیگر هم درباره‌ی سفر به گذشته وجود دارد. براساس یکی از این دو دیدگاه، هرچند سفر به گذشته حتی گذشته همین جهان به لحاظ مبنایی کاملا شدنی باشد، اما در عمل بشر هیچ‌گاه به فن‌آوری فوق‌العاده پیچیده لازم برای چنین سفری دست پیدا نمی کند. بنابراین، هرچند امکان تغییر در تاریخ جهان به لحاظ اصولی وجود داشته باشد، ولی در عمل چنین اتفاقی هیچ‌گاه رخ نمیدهد و بالاخره این که فیزیک‌دان‌ها و فلسفه دان های جسورتری هم هستند که معتقدند سفر به گذشته و ایجاد تغییر در تاریخ به وقوع پیوسته‌ی جهان، هم به لحاظ مبنایی و هم به لحاظ عملی، ممکن و میسر است!!!
با وجود اختلاف نظرهایی که به لحاظ فلسفی درباره‌ی امکان بازگشت به گذشته است ، اما فیزیک‌دان‌ها در کمال شگفتی راه هایی برای این سفر حیرت‌انگیز پیدا کرده‌اند که در این‌جا به چند نمونه از آن‌ها اشاره میکنیم.
راه های سفر به گذشته
نخستین کسی که در تاریخ علم امکان سفر به گذشته را مطرح کرد، ریاضی‌دانی به نام کورت گودل بود. گودل در سال ۱۹۴۹ با استفاده از معادلات نسبیت عام انشتین توانست برای نخستین بار راه حلی واقعی برای سفر در زمان و بازگشت به گذشته را ارائه بدهد. تحقیقات گودل نشان داد که اگر کل جهان در حال چرخش باشد، در این صورت پس از یک سفر کیهانی طولانی در چنین جهانی، در زمانی پیش از زمان شروع سفرمان به نقطه‌ی آغازین سفر بازخواهیم گشت! بازهم تأکید میکنیم که برای تحقق این ایده برای سفر در زمان، یک شرط اساسی وجود دارد، این‌که کل جهان باید در حال چرخش باشد تا با چرخش خود، بعد زمان را از حالت خطی به صورت حلقه‌ای درآورد.
هرچند بعضی از شواهد کیهان‌شناختی، درستی چنین فرضی را تأیید میکنند؛ اما ما هنوز مطمئن نیستیم که در یک جهان چرخنده زندگی میکنیم یا خیر. پس شاید بهتر باشد تا زمانی که کیهان‌شناسان به نتیجه‌ای قطعی در این‌باره برسند، به دنبال روش دیگری برای بازگشت به گذشته باشید.
سیاه‌چال‌‌های چرخان: چرخک‌‌‌های کیهانی که شما را به گذشته پرتاب میکنند
راه حل دوم سفر به گذشته
راه‌حل دومی که ما به شما پیشنهاد میکنیم، آن میباشد که به کمک یک سفینهی فضایی از وسط یک سیاه‌چال چرخان عبور کنید؛ چون این سیاهچاله ها می‌توانند با چرخش خود، شما را به گذشته پرتاب کنند. نه، نه، اصلا نگران نباشید، سیاهچالههای چرخان با سیاهچالههای معمولی زمین تا آسمان فرق دارند.
سیاهچالههای معمولی (یا ایستا) در مرکز خود یک نقطه‌ی اتکا دارند و همین اتکا، عبور از آن‌ها را ناممکن میکند. به عبارتی، میزان انحنای فضا-زمان در مرکز این سیاه‌چاله‌ها به حدی زیاد میباشد که هر‌جسمی پیش از رسیدن به این مرکز، ریز‌ریز و متلاشی میگردد. اما داستان سیاهچالههای چرخان کاملا متفاوت میباشد.
در اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ روی کر، ریاضی‌دان نیوزیلندی کشف کرد که سیاهچالههای چرخان، فضا-زمان اطراف خود را همانند یک گردباد عظیم کیهانی به دور خود می‌پیچانند و همین پیچش، ساختار درونی آن‌ها را به شدت تغییر می‌دهد. تحقیقات کر نشان داد که در درون سیاهچالههای چرخان، اتکای نقطه‌ای تبدیل به اتکای حلقه‌ای میشود که بسیار کم‌خطرتر میباشد.
برای همین هم بعضی فیزیک‌دان‌ها معتقد هستند که امکان عبور از درون سیاهچالههای چرخان وجود دارد. خوش‌بختانه پیدا کردن یک سیاه‌چاله‌ی چرخان هم کار چندان دشواری نمیباشد. درواقع، از آن‌جایی که تمامی ستاره‌ها به طور معمول در حال چرخش میباشند، بنابراین، تمامی سیاه‌چاله‌هایی که از مرگ ستاره‌ها شکل می‌گیرند نیز در حال چرخش خواهند بود. پس معطل چه هستید؟ متأسفانه هنوز کسی نمی‌داند که شما با این روش بازگشت به گذشته، در همین جهان خودمان سر در خواهید آورد یا به یک جهان ناشناخته‌ی دیگری پرتاب میشوید ، یکم قضیه ترسناک شد، چون ممکنه جایی برید که کسی حرفتان را نفهمد!!!
راه حل سوم سفر در گذشته ، تونل‌هایی در بعد زمان
اما راه‌های کم‌خطرتری هم برای بازگشت به گذشته موجود است که یکی از آن‌ها، عبور از درون یک تونل میباشد. تونلهای در بعد زمان، تونلهای فضا-زمانی میباشند که بخشی از کیهان را به طور میانبر به بخش دیگری از آن متصل میکنند. هرچند احتمال وجود تونلها برای نخستین‌بار در دهه‌ی ۱۹۵۰ توسط فیزیک‌دانی به نام جان ویلر از دانشگاه پرینستون مطرح شده بود.
اما تا ۴۰ سال بعد هم هنوز کسی نمی‌دانست که این تونلهای اسرارآمیز می‌توانند نقش تونل زمان را نیز ایفا کنند. درواقع در اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ بود که یکی از شاگردان ویلر به نام کیپ تورن به همراه فیزیک‌دان دیگری به نام مایکل موریس به وجود نوع خاصی از تونلها پی بردند که با اتصال لحظه‌ی حال به لحظه‌ای در گذشته می‌توانند به عنوان تونل زمان عمل کنند. عبور از درون چنین تونلی که اصطلاحا کرمچاله‌ی موریس تورن نامیده میشود، گزینه‌ای نسبتا ایمن برای بازگشت به گذشته میباشد.
تنها مسئله‌ای که درباره‌ی این تونلها وجود دارد، مسئله‌ی پایداری این تونلها میباشد زیرا براساس محاسبات صورت‌گرفته، دهانه‌ی چنین تونل‌هایی در زمان بسیار کوتاهی پس از شکل‌گیری کرمچاله بسته میشوند!!!!! البته با استفاده از ماده‌ای که به‌جای جاذبه، دافعه‌ی گرانشی داشته باشد، می‌توان دهانه‌ی این کرمچاله‌ها را برای مدت طولانی‌تری باز نگه داشت؛ اما مسئله این میباشد که متأسفانه چنین ماده‌ای هنوز در جهان کشف نشده است.
ریسمان‌های اسرارآمیز کیهانی
شاید تاکنون درباره‌ی ریسمان‌های کیهانی چیزی نشنیده باشید. طول این ریسمان‌های اسرارآمیز که از انرژی خالص تشکیل شده است، به چندین میلیارد سال نوری هم می‌رسد و درواقع از این سوی کیهان تا آن سوی آن کشیده شده‌است! کثافت (اصطلاحی در فیزیک) این ریسمان‌ها به حدی است که فقط یک متر از آن‌ها جرمی به اندازه‌ی کل یک قاره را دارند.
براساس مدل‌های کیهان‌شناسی، این ریسمان‌های کیهانی باید بر اثر انرژی آزاد شده در لحظه‌ی آفرینش جهان در پهنه کیهان پدید آید و شروع به ارتعاش کرده باشند؛ ارتعاشی که هنوز هم ادامه دارد. هرچند چنین ریسمان‌هایی هنوز به‌طور رصدی در پهنه‌ی کیهان مشاهده نشده است، اما محاسبات صورت گرفته نشان می‌دهد که این ریسمان‌ها باید جایی در گستره‌ی جهان وجود داشته باشند. آن‌ها با سرعتی نزدیک به سرعت نور در پهنه‌ی کیهان در حال حرکت می باشند و با حرکت و ارتعاشات خود، فضا و زمان را به لرزه در می‌آورند. اما ببینیم داستان این ریسمان‌های شگفت‌انگیز چه ربطی به موضوع سفر در زمان و بازگشت به گذشته دارد.
ماجرا به سال ۱۹۳۷، یعنی خیلی قبل از مطرح شدن امکان وجود ریسمان‌های کیهانی باز میگردد. در آن سال یک ریاضی‌دان هالندی به نام ویلم یاکوب ون استاکام با استفاده از معادلات نسبیت عام نشان داد که چنان چه یک جرم استوانه‌ای شکل با کثافت زیاد، با سرعت زیادی حول‌محور خودش بچرخد، فضا-زمان اطراف خود را به گونه‌ای تحت‌تأثیر قرار می‌دهد که منجر به شکل‌گیری حلقه‌های بسته‌ای در بعد زمان در مجاورت خود میشود.
البته در آن زمان هنوز موضوع امکان بازگشت به گذشته در میان فیزیک‌دان‌ها پذیرفته نشده بود، ولی سال‌ها بعد، یعنی در سال ۱۹۷۴ فیزیک‌دانی به نام فرانک تیپلر با تجزیه و تحلیل دقیق‌تر استوانه‌ی ون استاکام توانست نشان دهد که این حلقه‌های زمانی بسته عملا امکان سفر در زمان و بازگشت به گذشته را برای ما فراهم میکنند.
برای این کار کافی میباشد در مسیر این حلقه‌ها قرار گرفته شوند و حول محور استوانه ای شروع به دور زدن کنند. براساس محاسبات تیپلر، هرچه دورهای بیش‌تری حول استوانه بزنیم، به گذشته‌ی دورتری نیز سفر میکنیم. اما در این‌جا یک مشکل عملی وجود دارد؛ این که چگونه در عمل، استوانه‌ای به این سنگینی و بزرگی بسازیم که بتواند با چنین سرعتی حول محور خود دوران کند؟
این معضل هم‌چنان مطرح بود تا این که سرو‌کله‌ی ریسمان‌های کیهانی در عرصه‌ی کیهان‌شناسی پیدا شد. این ریسمان‌های دارای کثافت فوق‌العاده عملا می‌توانند نقش استوانه‌ی ون استاکام را برای ما بازی کنند. بنابراین، برای بازگشت به گذشته کافی میباشد با سفینهی فضایی خود تا نزدیکی یک ریسمان کیهانی در حال دوران پیش رفته و سپس حول آن شروع به دور زدن کنید. هرچه بیشتر دور بزنید، به گذشته‌ی دورتری هم باز خواهید گشت.
اما اگر ریسمان کیهانی که پیدا کردید در حال دوران نبود آن وقت چه میشود؟ خوش‌بختانه راه دیگری هم برای بازگشت به گذشته به کمک این ریسمان‌های اسرارآمیز وجود دارد. فیزیک‌دانی به نام ریچارد گات از دانشگاه پرینستون نشان داده است که اگر دو ریسمان کیهانی موازی با سرعت زیادی در حال رد شدن از کنار همدیگر باشند، بازهم نقش موتور زمان را ایفا خواهند میکنند، به‌طوری که یک سفینهی فضایی با گشتن حول این دو ریسمان بازهم می‌تواند به گذشته بازگردد.
سفر در لحظه‌ی حال: تمامی جهان در همین لحظه نهفته شده است!!!
خوب، خیلی خوش‌حالیم که بالاخره راهی برای بازگشت به دوران خودتان پیدا کردید و اکنون این‌جا هستید. پس اجازه بدهید نوع سوم سفر در زمان را هم به شما معرفی کنیم. نوع سوم سفر زمانی، نه سفر به آینده میباشد و نه بازگشت به گذشته، اما مگر میشود سفر زمانی دیگری غیر از این دو حالت را هم تصور کرد؟ اخیرا بعضی از فیزیک‌دان‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که زمان برخلاف تصور متعارف موجود، یکبعدی نیست، بلکه همانند یک صفحه، دوبعدی میباشد.
آنچه تاکنون درباره‌ی سفر در زمان خواندید، همگی صرفا درباره‌ی سفر در امتداد بعد اول زمان بود؛ اما سفر در لحظه‌ی حال، موضوع دیگری میباشد که به بعد دوم زمان باز میگردد. این نوع سفر زمانی درواقع سفری در درون یک لحظه میباشد و نه سفر در امتداد لحظه‌ها. اما شاید از خود بپرسید، اگر واقعا بعد دوم زمان وجود دارد، پس چرا ما متوجه حضور آن نمی‌شویم؟
همگی انسان‌ها زمانی متولد میشوند، دوران‌های کودکی، جوانی، میان‌سالی و پیری را در امتداد بعد اول زمان پشت سر می‌گذارند و در نهایت از این دنیا می‌روند بدون این که هیچ‌تجربه‌ای از بعد دوم زمان داشته باشند. علت چیست؟ فیزیک‌دان‌هایی که مسئله‌ی وجود بعد دوم زمان را مطرح کرده‌اند، پاسخ جالبی برای این معما پیدا کرده‌اند.
به گفته‌ی آن‌ها، بعد دوم زمان در حالت معمول چنان در خود پیچیده میباشد که در تجربیات روزمره- و حتی در بسیاری از آزمایش‌های علمی- اصلا به چشم نمی‌آید. به بیان ساده‌تر، می‌توان گفت که صفحه‌ی دوبعدی زمان در حالت معمول همانند یک فرش لوله شده است که تنها می‌توان از درون آن از گذشته به سوی آینده حرکت کرد و برای همین هم ما به اشتباه تصور میکنیم که زمان صرفا پدیده‌ای یکبعدی میباشد که از گذشته به آینده امتداد دارد.
اما اگر بتوان این فرش لوله‌شده را از هم باز کرد، در آن صورت حتی میتوانیم در درون همین لحظه‌ای که هم‌اکنون در آن به سر می‌برید نیز به مسافرتی ابدی بروید؛ سفری در امتداد عمود بر جهت سیر زمان! البته برای باز کردن فرش زمان یک شرط اساسی وجود دارد: برای این کار باید بتوانیم مقدار عظیمی انرژی را در حجم بسیار کوچکی متمرکز کنیم. به همین دلیل هم بعضی فیزیک‌دان‌ها معتقدند تنها نقاطی در جهان ما که امکان تمرکز این انرژی عظیم و در نتیجه باز شدن فرش لوله شده‌ی زمان در آن‌ها وجود دارد، قلب سیاهچاله ها میباشند.
بازگشت به آغاز
خوب، ماجرای عجیب و غریب سفر در زمان در همین‌جا به پایان می‌رسد. ما در این سفر شگفت‌انگیز با پدیده‌های اسرارآمیز زیادی آشنا شدیم، از سیاه چاله‌های چرخان گرفته تا کرمچاله های موریس تورن. از جهان چرخنده‌ی گودل گرفته تا ریسمان‌های کیهانی. ما در این سفر حیرت‌انگیز با ایده‌های فیزیک‌دانان بزرگی آشنا شدیم که سفر در زمان را از یک رویا پردازی صرف به یک موضوع جدی علمی تبدیل کردند. حال لطفا دوباره به این سوال مهم به طور جدی فکر کنید: به نظر شما سفر در زمان، این رویای دیرین بشر، حقیقتا روزی محقق خواهد شد؟
راستی پیرمردی را که پشت در خانه معطل گذاشته اید، فراموش نکرده‌اید که، شاید بهتر باشد حداقل برای صرف چای به داخل خانه دعوتش کنید. کسی چه می‌داند، شاید راز موتور زمان را برایتان بگوید!!!!
به شما پیشنهاد میکنیم ویدیوی این توضیحات را از دست ندهید:
عااااااااااااالی بی نظر
واقعا مبحث کاملی بود
دمتون گرم
ممنون دوست عزیز
سلام مثلا من اگه خواسته باشم برم به پنج ماه پیش که خاطره های خوبی داشتم برگردم به اون زمان ایا این امکان وجود داره؟ ایا واقعیت داره ؟ مثلا یک خاطره خوبی داشتم میخام سفر کنم تو اون زمان یعنی گذشته.باز هم میگم واقعا میشه همچین کاری کرد و واقعیت داره؟