نگاهی به هواپیما Lockheed SR-71 Blackbird

admin 11 اردیبهشت 1399

0 247 زمان تقریبی مطالعه 3 دقیقه

نگاهی به هواپیما Lockheed SR-71 Blackbird

رکورد شکنی های هواپیما SR-71

در سال 1976 ، هواپیما Lockheed SR-71 Blackbird رکورد جهانی را برای ارتفاع پایدار در پرواز افقی در 25.929 متر (85،069 پا) شکست. در همان روز ، SR-71 رکورد سرعت مطلق 3529.6 کیلومتر در ساعت (2،193.2 مایل در ساعت) ، تقریبا Mach 3.3 را برای خود ثبت کرد.
SR-71 به عنوان سریعترین هواپیمای جت در جهان ، دارای مجموعه ای چشمگیر از سوابق و خدمات در تاریخ است. بلکبرید موفقیت خود را مدیون هواپیماهایی است که قبل از آن آمده اند.

مطالب مرتبط : جنگنده F-22a

SR-71 با طراحی بهتر توسط Clarence “Kelly Johnson” طراحی شد ، این جت بیش از 30 سال وظیفه شناسایی را در نیروی هوایی ایالات متحدهانجام داد و نقش مهمی در گردآوری اطلاعاتی جنگ سرد داشت. این هواپیما علاوه بر رسیدن به ارتفاعات بالاتر از 25908 متر (85،000 فوت) و رکوردی با سرعتی بیشتر از Mach 3.2 ، می تواند در طی یک ساعت 160934 کیلومتر مربع (100،000 مایل مربع) از سرزمین را بررسی کند. طراحی مخفی آن ، امضای رادار گریزی آن است ، و اگر توسط یک موشک زمین به هوا شلیک شود ، اقدام به فرار به راحتی میکند.

از 33 تا هواپیما Lockheed SR-71 Blackbird ساخته شده ، 12 فروند از آن در حوادث غیر مرتبط با اقدام دشمن گم شدند. با وجود شلیک بیش از 4000 بار ، هیچ کدام از آنها توسط نیروهای دشمن از بین نرفته است و تا به حال گزارش نشده است.

SR-71 در یک محیط با شناسایی بسیار زیاد پس از جنگ جهانی دوم شروع به کار کرد . رهبران آمریکایی باید در مورد توانایی هسته ای اتحاد جماهیر شوروی ، برنامه ICBM و تاسیسات نظامی آگاهی پیدا میکردند. رئیس جمهور آیزنهاور در اوایل دهه 1950 استفاده از بمب افکن ها و بالن ها را برای جمع آوری اطلاعات تصویب کرده بود ، اما این صنایع دستی در برابر توپخانه های ضد هوایی و رهگیران آسیب پذیر بودند. CIA درخواست طراحی هواپیماهایی را داشت که خارج از جو زمین بتوانند اطلاعات جمع آوری کنند و همچنین قابل ردیابی نباشند و همچنین مستعد حمله نباشند.

هواپیما U-2C

کلی جانسون پیشنهاد خود را برای U-2 ارائه داد ، در اصل یک هواپیمای بدون سرنشین با موتور جت و دوربین متحرک در شکم خود بود. این یک کاردستی آهسته و قابل مشاهده بر روی رادار بود ، اما این توانایی را با وجود ارتفاع زیاد جبران می کرد. U-2 توانست در ارتفاع بیش از 21336 متر (70،000 فوت) ، از دسترس موشکهای سطح زمین و هوا شوروی ، فرار کند.

نمایشگاه U-2C در موزه ملی هوا و فضا در واشنگتن DC این مورد هفتمین U-2 ساخته شده است و در ابتدا به عنوان U-2A پرواز کرد و اولین جمع آوری اطلاعات را از اتحاد جماهیر شوروی انجام داد.

U-2C ماموریت های موفقیت آمیز بسیاری انجام داد اما سرانجام توسط یک شلیک موشکی زمین به هوا توسط شوروی منهدم شد و بعد از آن شوروی اطلاعات این هواپیما را رو کرد ، آمریکا اظهار نظر کرد که این هواپیما مسیر خود را گم کرده است! از آن پس U-2 مأموریت های پرواز خود را در مکانهایی با سیستم دفاع هوایی کمتر پیچیده ادامه داد.

هواپیما جاسوسی A12

بعد از آن هواپیماهای شناسایی بعدی همچون A12 طراحی شدند

هواپیما A-12 — اوایل A-12 در سال 1961 با موتورهای Pratt & Whitney مدل J75 مورد آزمایش قرار گرفت ، اما در سال 1963 با موتورهای J58 بهینه سازی شد تا سرعت 3.2 ماخ را بدست آوردند.

A-12 یک طراحی تک صندلی و دم دوقلوی دارد که از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده است. همچنین یک دوربین فیلمبرداری بسیار پیشرفته و رو به پایین دارد، تقریباً A-12 مانند SR-71 حدود 30 متر (100 فوت) طول داشت ، دارای یک بال 17 متر (55 پا) و وزن 54431 کیلوگرم (120،000 پوند) بود. CIA به 12 فروند از این هواپیماها دستور جاسوسی اطلاعات را داد و از سال 1965 ، هواپیماهای A-12 به عنوان بخشی از عملیات Black Shield از پایگاه نیروی هوایی کادنا در اوکیناوا ، ژاپن ، مأموریت های پرواز خود را آغاز کردند. هواپیماهای A-12 در مأموریت هایی بر فراز لائوس ، ویتنام شمالی و کره شمالی پرواز کردند.

پروژه دیگری که ناشی از توسعه A-12 بود هواپیمای M-21 و هواپیمای بدون سرنشین D-21 بود. این پیکربندی ها هرگز به دلیل حوادث وحشتناک ناشی از مشکل در جداسازی هواپیماهای بدون سرنشین که هنگام آزمایش اتفاق افتاد ، به صورت عملیاتی به پرواز در نیامد.

یکی از دلایل موفقیت های هواپیما A-12 ، SR-71 Blackbird بود. هدف اولیه آن انجام عملیات شناسایی پس از مبادله هسته ای بود. یعنی نگاهی به وضعیت دشمن پس از یک مبادله هسته ای. SR-71 همچنین توانایی جمع آوری اطلاعات معمولی را داشت.

تجربه بدست آمده از برنامه A-12 نیروی هوایی را متقاعد کرد که پرواز هواپیما SR-71 با خیال راحت به دو عضو خدمه ، یک خلبان و یک افسر سیستم شناسایی (RSO) نیاز دارد. RSO مجموعه ای از دوربین های با وضوح بالا و دستگاه های جمع آوری اطلاعات الکترونیکی و همچنین سیستم های دفاعی از جمله یک سیستم متقابل الکترونیکی پیشرفته است که می تواند بیشتر ردیابی و هدف قرار دادن رادار را کنترل کند. موتورهای Blackbird’s Pratt & Whitney J58 به منظور تسهیل سفر در سرعتهای مافوق صوت بود و طوری طراحی شده بودند که به طور مداوم کار کنند.

بازنشستگی SR-71

بیشتر از 90% جنس هواپیما SR-71 تیتانیوم بود ، اما این هواپیما هم مشکلاتی داشت ، همچون نشت بنزین بعد از پروازی با سرعت بالا ، در هر صورت با وجود تمامیه ویژگی های باورنکردنی هواپیما SR-71 ، نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) ناوگان SR-71 خود را در تاریخ 26 ژانویه 1990 به دلیل کاهش بودجه دفاعی ، هزینه های بالای بهره برداری و در دسترس بودن ماهواره های پیشرفته جاسوسی ، بازنشسته کرد.